Η ενεργός οξύτητα ή pH (προφέρεται πεχά) είναι ένας εύχρηστος τρόπος έκφρασης της συγκέντρωσης των ιόντων υδρογόνου πιο σωστά των κατιόντων υδροξωνίου (H3O+) σε ένα υδατικό διάλυμα.
Πιο συγκεκριμένα, με "pH" συμβολίζεται ο αρνητικός δεκαδικός λογάριθμος της συγκέντρωσης των ιόντων υδροξωνίου (κατιόντα υδρογόνου) στο διάλυμα. Δηλαδή:

Το pH αποτελεί μέτρο οξύτητας ή αλκαλικότητας μιας χημικής ουσίας, εξ ου και αναφέρεται ως ενεργός οξύτητα.
Η έννοια και η κλίμακα του pH επινοήθηκε το 1909 από το Δανό χημικό Σέρενσεν (Sören Peter Lauritz Sörensen), επικεφαλής του χημικού τμήματος του εργαστηρίου Carlsberg.
Στους 25 °C, η κλίμακα pH κυμαίνεται από 0 έως 14 και χρησιμοποιείται ευρέως για τον προσδιορισμό της οξύτητας ενός διαλύματος. Διαλύματα για τα οποία η τιμή του pH είναι μικρότερη από 7 χαρακτηρίζονται ως όξινα, ενώ διαλύματα με pH μεγαλύτερο από 7 χαρακτηρίζονται αλκαλικά[1]. Tέλος, τα διαλύματα με pH=7 ονομάζονται ουδέτερα. Στο διπλανό πίνακα εμφανίζονται οι τιμές του pH για τα διαλύματα ορισμένων ουσιών που χρησιμοποιούνται συχνά.
Για τα περισσότερα διαλύματα η τιμή του pH βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο 0 και το 14, ακριβέστερα μεταξύ 1 και 13 αφού οι μετρήσεις pH στα άκρα της κλίμακας εμπεριέχουν μεγάλο βαθμό αβεβαιότητας.
Παρόλ' αυτά, ιδιαίτερα όξινα ή αλκαλικά διαλύματα είναι δυνατόν θεωρητικά να έχουν pH μικρότερο από 0 ή μεγαλύτερο από 14.
Κάτι τέτοιο δεν αντιτίθεται στο μαθηματικό ορισμό του pH, το οποίο ως λογαριθμική συνάρτηση μπορεί θεωρητικά να παίρνει οσοδήποτε μικρές και οσοδήποτε μεγάλες τιμές.
Για παράδειγμα, όξινο διάλυμα με συγκέντρωση των ιόντων υδροξωνίου ίση με 3 mol/L, ([H3Ο+] = 3 M) θα πρέπει να έχει pH = -0,48.
Εντούτοις, αρνητικές τιμές pH αντιτίθενται στον "χημικό" ορισμό του pH και δε μπορούν να μετρηθούν με πεχάμετρο επειδή τέτοια πολύ πυκνά διαλύματα περιέχουν λίγο νερό και συνεπώς δεν είναι πλέον "υδατικά διαλύματα".

Η αγωγιμότητα αποτελεί μία από τις χαρακτηριστικές ιδιότητες της ύλης με την οποία και προσδιορίζεται η ευκολία ή δυσκολία της διάδοσης μέσα σ΄ αυτή των διαφόρων μορφών ενέργειας.

Η αγωγιμότητα συνεπώς συνδέεται με την αντίσταση που παρουσιάζει η ύλη στη ροή ενέργειας, η οποία και εξαρτάται και από τις απώλειες που μπορεί να παρατηρηθούν λόγω μετατροπής της αρχικής σε άλλες μορφές ενέργειας μέσα στο ίδιο υλικό.
Εξ αυτού του λόγου αναγκαία κρίνεται και η μελέτη της δομής και των ιδιοτήτων των υλικών. Σημαντικότερες αγωγιμότητες που χρησιμοποιούνται σήμερα στη τεχνολογία και ιδιαίτερα στον υπολογισμό κατασκευής μονώσεων είναι η ακουστική αγωγιμότητα (διάδοση του ήχου), η ηλεκτρική αγωγιμότητα (διάδοση ρεύματος) και η θερμική αγωγιμότητα (διάδοση θερμότητας).

Ολικά αιωρούμενα στερεά (Total suspended solids ή TSS) είναι η ξηρή μάζα των σωματιδίων που παγιδεύεται από ένα φίλτρο. Είναι μια παράμετρος της ποιότητας του νερού που χρησιμοποιείται, παραδείγματος χάρη, για να εκτιμηθεί η ποιότητα των απόνερων μετά την επεξεργασία σε μια εγκατάσταση επεξεργασίας απόνερων. Καταχωρίζεται ως ένας συμβατικός ρύπος στις ΗΠΑ.
Το TSS ονομαζόταν προηγουμένως μη διηθήσιμο υπόλειμμα (non-filterable residue ή NFR), αλλά αλλάχτηκε σε TSS λόγω της ασάφειας σε κάποιους επιστημονικούς τομείς.

Η σκληρότητα εκφράζει την συγκέντρωση των διαλυμένων αλάτων ασβεστίου και μαγνησίου και εξαρτάται από τα πετρώματα που έχει περάσει το νερό. Ο όρος σκληρότητα χρησιμοποιείται για τον χαρακτηρισμό των νερών που δεν αφρίζουν καλά όταν χρησιμοποιούνται για πλύσιμο με σαπούνι και αφήνουν λευκά αποθέματα πουριού στην εσωτερική επιφάνεια οικιακών συσκευών. Μεγάλες τιμές σκληρότητας δεν αποτελούν κίνδυνο για την υγεία αντιθέτως έχει βρεθεί συσχέτιση μεταξύ αυξημένης σκληρότητας και μείωση των καρδιοαγγειακών παθήσεων.
Δεν υπάρχουν προδιαγραφές για την τιμή της σκληρότητας του πόσιμο νερού στην υγειονομική διάταξη.
Η σκληρότητα του νερού μετριέται σε mg CaCO3/l , σε Γερμανικούς βαθμούς, και σε Γαλλικούς βαθμούς
Για την μετατροπή από τη μία μονάδα μέτρησης σε άλλη ισχύουν οι παρακάτω σχέσεις :
1 Γαλλικός βαθμός = 0,56 Γερμανικοί
1 Γερμανικός βαθμός = 1,79 Γαλλικοί
1 Γαλλικός βαθμός = 10 mg CaO/l
1 Γερμανικός βαθμός = 17,9 mg CaCO3/l

Η Ολική Αλκαλικότητα καθορίζει την ευκολία ή την δυσκολία με την οποία έχει την δυνατότητα το pH να μεταβάλλεται.
Οταν η Ολική Αλκαλικότητα είναι χαμηλή, το pH εμφανίζει έντονες διακυμάνσεις.
Οταν η Ολική Αλκαλικότητα είναι υψηλή, το pH είναι πιο σταθερό.
Στις πισίνες όπου η απολύμασνη γίνεται με Χλώριο, η Ολική Αλκαλικότητα συνίσταται να είναι από 90 – 120 mg/l.
Στις πισίνες όπου η απολύμανση γίνεται με ηλεκτρόλυση άλατος, η Ολική Αλκαλικότητα συνίσταται να είναι από 60 – 90 mg/l.
Η Ολική Αλκαλικότητα αυξάνεται εύκολα με προσθήκη Ανθρακικής Σόδας η οποία, όμως, αυξάνει την τιμή του pH.
H μείωση της τιμής της Ολικής Αλκαλικότητας επιταγχύνεται με την προσθήκη οξέως η οποία, όμως, μειώνει την τιμή του pH.

Aνθρακικά και χλωριούχα άλατα
Το νερό που περιέχει διαλυμένα άλατα κυρίως μαγνησίου (Mg), ασβεστίου (Ca) ή σιδήρου (Fe) σε αρκετή ποσότητα λέγεται "σκληρό νερό".
Ξέρουμε βέβαια ότι τα άλατα διίστανται στο νερό. Από την αλληλεπίδραση αυτού του νερού με το σαπούνι προκύπτει ένας "βρώμικος" αφρός και λέμε ότι το σαπούνι "δεν πιάνει".
Έτσι, το σκληρό νερό ουσιαστικά περιέχει κατιόντα μαγνησίου (Mg2+), ασβεστίου (Ca2+) ή σιδήρου (Fe2+).
Τα ανιόντα που περιέχονται συνήθως στο σκληρό νερό είναι τα θειικά (SO42-), τα χλωριούχα (Cl-) και τα όξινα ανθρακικά (HCO3-).
Στο"μαλακό νερό" τα παραπάνω κατιόντα υπάρχουν σε πολύ μικρές ποσότητες ή δεν υπάρχουν καθόλου.
Το σκληρό νερό στο οποίο το κύριο ανιόν είναι το όξινο ανθρακικό ονομάζεται "προσωρινά σκληρό νερό".
Αντίθετα αν τα βασικά ανιόντα είναι οποιαδήποτα άλλα, το νερό ονομάζεται "μόνιμα σκληρό νερό".